Як галінка пад снегам: чаму мы ўсё роўна перамагаем, калі ўсё кепска

Пасля таго, як скончыліся, дакладней, былі зачышчаныя масавыя вулічныя пратэсты, шмат хто ўпаў у роспач і адчай, страціў надзею і веру ў перамогу.

Здаецца, што ўсё марна, а рэпрэсіўная машына, якая і так неслася з шалёнай хуткасцю, працягвае набіраць абароты. І страх, які пранікае ў самыя косткі, паралізуе волю і свядомасць. Анягож — калі штодня ў навінах нам абяцаюць, што нас «зачысцяць», пагражаюць сем’ям, забіраюць дзяцей.

І вось ужо перад выхадам на вуліцу мы, нават самі не заўважаючы, пераглядаем гардэроб — каб не было спалучэння «небяспечных» белых і чырвоных колераў.

Чысцім месэнджары і падпіскі. Ужо даўным-даўно не жывём, а існуем, агорнутыя ліпкай трывогай, якая не праходзіць ні ўдзень, ні ўначы, не дае спаць і радавацца нават самым звычайным рэчам.

Але варта ўспомніць, што ўсё гэта — даўно адпрацаваныя метады псіхалагічнага ўздзеяння. Галоўная мэта таталітарызму — запалохаць, паралізаваць супраціў і іншадумства, паказаць, што тых, хто «не з імі», чакаюць пакуты. Што прасцей і бяспечней — сядзець ціхенька пад венікам і не высоўвацца. Іначай будзе толькі горш.

Аднак гэта — толькі ілюзія. Горш, канешне, сапраўды можа быць. Але толькі ў тым выпадку, калі грамадства ў ХХІ стагоддзі ў самым цэнтры Еўропы дапусціць такое дзікунства. Падпарадкуецца і прыме такі расклад, выракшы на шматгадовае рабства саміх сябе і сваіх дзяцей на ўласнай зямлі.

Пакуль у нас яшчэ ёсць шанец гэтага пазбегнуць. Нас па-ранейшаму большасць, наша салідарнасць не слабее, на шчасце, прага перамен — таксама. З намі — увесь цывілізаваны свет.

Што ж нам рабіць? Адказ адначасова просты і складаны: не падпадаць пад уздзеянне запалохванняў. Гэта вымагае вялікіх, найперш маральных, высілкаў. Трэба ўмець быць гнуткімі, як тая галінка пад снегам, і часам паддавацца ў дробным, каб перамагчы ў вялікім.

Цалкам артыкул чытайце тут