«Прапануюцца крокі, якія патэнцыйна адчувальныя для двух гульцоў — Кітая і ўласна беларускага рэжыму. Гэта не абы-што»

Днямі 27 нобелеўскіх лаўрэатаў выступілі з заклікам неадкладна вызваліць беларускіх палітвязняў: «За апошнія дзесяцігоддзі Еўропа не бачыла звзанай з палітычнымі рэпрэсіямі гуманітарнай катастрофы, у такім маштабе на душу насельніцтва, як у Беларусі».

Аўтары лiста сярод іншага заклікалі кіраўніцтва ЕС, а перадусім Польшчы, скарыстацца наяўнымі рычагамі для ціску на беларускі рэжым (як прыклад, называецца часовае прыпыненне чыгуначных грузавых перавозак у ЕС з Беларусі, у тым ліку транзіту з Расіі і Кітая).

Сярод падпісантаў адкрытага ліста — беларуская пісьменніца Святлана Алексіевіч, украінская праваабаронца Аляксандра Мацвійчук, расійскі журналіст Дзмітрый Муратаў ды іншыя.

Наколькі дзейснымі і рэалістычнымі ўяўляюцца такія меры, Филин папрасіў ацаніць доктара філасофіі, палітолага Пятра Рудкоўскага.

— Гэта адна з найбольш яркіх ініцыятыў у напрамку вызвалення нашых палітвязняў, і я дужа ўдзячны тым, хто даў ёй штуршок, — зазначае палітолаг. — Што ж, у дадзенай сітуацыі шанцы на поспех тут не ўзрастаюць настолькі, каб можна было казаць пра «рэальныя перспектывы».

Але само выведзенне гэтага пытання з нулёвага шанцу, вывядзенне на ўзровень, скажам, пяці ці дзесяці адсоткаў імавернасці поспеху — ужо гэта важна.

Тое, што голас быў узняты нобелеўскімі лаўрэатамі, тое, што іх аказалася цалкам унушальная колькасць і тое, што прапануюцца крокі, якія патэнцыйна адчувальныя для двух гульцоў — Кітая і ўласна самога беларускага рэжыму — гэта не абы-што.

Бо тут, дадае Пётр Рудкоўскі, прадугледжваецца не толькі ўздзеянне на саму Беларусь, але таксама на Кітай:

— А той, адчуўшы пагрозу для сваіх інтарэсаў, не асабліва будзе зацікаўлены ў праяўленні «аўтарытарнай салідарнасці» ў дачыненні да малазначнага і міжнародна ізаляванага «калегі-аўтакрата».