Пра што кажа «ўльтыматум Лукашэнкі»
Чаму не варта крытыкаваць Меркель за размову з Мінскам.
Пасля размовы Берліна з Мінскам шмат хто пачаў казаць, што Германія «прагнулася» перад Лукашэнкам і што сам факт такой размовы азначае прызнанне Лукашэнкі прэзідэнтам Беларусі «дэ-факта».
Насамрэч, канешне, гэта не так, бо ЕС — гэта не толькі Германія. І тэлефонная размова, безумоўна, не азначае прызнання Лукашэнкі. Хаця б таму, што інакш бы Лукашэнка не высоўваў патрабаванне аб сваім прызнанні.
Але чамусьці ўсе каментатары накінуліся на Меркель і забыліся пра другога суб’екта размовы. А «ўльтыматум Лукашэнкі» кажа шмат пра што.
Па-першае, пра тое, што менавіта беларускія ўлады ў асобе «правадыра» прызналі сваю датычнасць да стварэння гэтага крызісу. Інакш бы не было размовы, каб падзяліцца мігрантамі «50 на 50».
Асабліва паказальны ў гэтым плане пункт пра «хвалю бежанцаў з Афганістану», паколькі, наколькі ўсім вядома, з Афганістанам у нас няма бязвізавага рэжыму. Дый што там казаць — у нас у Афганістане нават няма амбасады, якая магла б выдаваць візы! Скуль узяцца гэтым уцекачам?
Па-другое: тое, што Лукашэнка патрабуе вызнання сябе прэзідэнтам праз год пасля выбараў, — азначае крызіс легітымнасці. То-бок, ён асэнсоўвае, што не з’яўляецца сапраўды прэзідэнтам Беларусі. А гэта азначае не толькі моцную псіхалагічную траўму пакуль што кіраўніка.
Дэ-факта, ён вызнае, што ўсе міжнародныя (дакладней, двухбаковыя з Расіяй) дамоўленасці, уключаючы як «інтэграцыйныя карты», так і ваенную дактрыну — з яго подпісам вельмі сумнеўныя.
Цалкам артыкул чытайце тут
Оцените статью
1 2 3 4 5Читайте еще
Избранное