Ксёндз Барок: «Калі мы кажам пра пакаянне якога-небудзь сілавіка, то яно адбудзецца тады, калі ён публічна папросіць прабачэння»

– У жыцці магчыма ўсё, але ці можам мы быць здзіўленыя такімі паводзінамі людзей, то, безумоўна, не. Праўда, калі ўнесці яснасць, то трэба сказаць, што магчымыя і цуды, магчымыя і шчырыя пакаянні, – каментуе ў эфіры Е*рарадыё навіну пра Максіма Грышчанку ксёндз Вячаслаў Барок.

– Але, – заўважае святар, – нельга блытаць шчырае павяртанне да Госпада, пакаянне чалавека, ягоную метаною або перамену жыцця з нейкай знешняй пераменай афарбоўкі.

І калі нават пэўны міліцыянт пасля пенсіі звальняецца і атрымоўвае надалей добрую пенсію толькі за тое, што рабіў беззаконне падчас сваёй працы, а потым раптоўна пачынае пячы хлеб і наведваць царкву, няважна якой канфесіі, то нельга сказаць, што ў ягоным жыцці адбыліся перамены.

Па словах святара, такі чалавек нічога не змяніў у сваім падыходзе да жыццёвых каштоўнасцей. Проста ён лепш уладкаваўся і знайшоў больш бяспечны спосаб існавання.

Ксёндз Барок тлумачыць:

– То бок, ён і далей атрымоўвае пенсію сілавіка, далей з’яўляецца гэтым сілавіком, у яго ўсё яшчэ ёсць пагоны, але паралельна ён знайшоў сабе месца ў царкве. І мы не можам казаць, што гэта ёсць пакаянне.

Пакаянне выглядае інакш. Яно вядзе за сабой рэальную перамену ў жыцці. Калі кагосьці пакрыўдзіў або забраў, то аддай яму ў разы больш.

І вось, калі мы кажам пра пакаянне якога-небудзь сілавіка, то яно адбудзецца тады, калі ён такім жа чынам, як здзяйсняў грэх публічна, публічна папросіць прабачэння.

…Мы не чуем таксама пра тое, што палову сваёй пенсіі ён аддае тым людзям, якім сілавікі сёння выпісваюць незаконныя штрафы.

Таму, – яшчэ раз падкрэслівае святар, – мы не можам казаць, што гэта ёсць пакаяннем.

Ксёндз Вячаслаў параўновае кейс Грышчанкі з тымі пераменамі, якія прыходзілі на Беларусь у другой палове 1980-х.

– У касцёлах і цэрквах шмат людзей, якія былі ў 1980-я гады камсамольцамі або камуністам. Але потым у адзін цудоўны момант яны з камсамольскіх або камуністычных сходаў апынуліся на сходах у касцёлах або цэрквах. І ёсць пытанне, а дзе гэты момант жыццёвай перамены? Бо пакаяння не было, – ізноў падкрэслівае святар.

І ў гэтым ёсць праблема, што ў нас нават не было спробы пакаяцца ў  тых грахах ХХ стагоддзя, у якіх мы жылі. Мы проста хуценька змяніліся, але гэта не былі ўнутраныя перамены. Мы проста прыстасаваліся.

Канешне, былі і іншыя, якія давалі сведчанні сваёй веры, але шмат у нашых касцёлах і цэрквах акурат вось такіх, якія не памяняліся, а проста змянілі партыйныя сходы на першыя лавы ў касцёлах.

Дык, людзі, вызначыцеся, хто вы, – заклікае ксёндз. – Я прызнаю, што пакаянне можа быць, але мы павінны пазнаць яго па пладах. А плады – гэта не тое, што вы яшчэ лепш прыстасаваліся ў жыцці. Яны ў тым, што вы штосьці ахвяравалі, аддалі свайго. Але ж такога няма.